Człowiek starej daty

Tomasz Kucina
Człowiek starej daty-

—
uwielbia nucić
nie używając słów – murmurando przestoju
zdystansowany człowiek starej daty
zerkam weń
tocząc z nim koło fortuny
tak czekam kolejnej jego opowieści
już taszczy kamień jak Syzyf pod górę
codziennie do tego pubu jak pajac ironiczny czy  bufon persyflażu
„Zjeżdżaj chłopiec,
 zdążysz się jeszcze utytłać”
karczemne jego retrospekcje
to słowik w Badelundzie
właśnie zaklina z północy – byle gardło dopoić
zimny rys w strefie refundacji faktu
saga wojennej generacji przy kuflu piwa – i pali papierosa
codziennie pytam
czasem opowiada
sprawnie – z przekory – jakby  lakonicznie
odpowiedzi celują w każdy punkt jego młodzieńczej podłości
choć pewnie to analfabeta
biorę zeń siłę – spijam jego fornir buntu
to inny gatunek
prawdziwy – lecz poniżony
choć wypił życie – siorbie w denko kufla
—-

Reklama

Awiatorka

graphics CC0

Tomasz Kucina

asta la wista…
w kosmodromie
tańczy twista
astronautka  mdła barczysta

z wyboru porzuciła ziemię
swoje dumne ludzkie plemię
w koleinach czasoprzestrzeni
w barłogu pumeksów. kamieni
uniform jej się mieni. błyska.
asta la wista…
w gwiazd zodiaku anty-altruistka
awiatorka pseudo-uroczysta
hasa w ciemni
i się pieni
srebrną plamą księżycowa łyżka
Luna twierdzi: to nie mniszka
w klasztorze gwieździstych anielic?
droga mleczna niczym zdolny pejzażysta
rzuca plamy z akwareli!
utonęły gwiazd bulwary w kosmicznej topieli
melanż. mleka z eliksirem niczym zdolny metodysta
z gwiazd parceli
nic nie wskóra nic nie zyska
kosmonautka całkiem zamaszysta
asta la wista. 
komunistka!

w ciasnej jaźni
mózgo-dyskach
wredna. cwana…
ku…a! dzi ..ka!
—