Do teatru

Tomasz Kucina
Do teatru –

sprofanowane marzenia
w kopercie podróży
twarda mi prycza twego pępka
jakby zalakowana
i obręcz barkowa
spina dreszcz w kabłąk
czerwone szpilki
szminka
rozkminia słowa

jeszcze ja
Biała poszetka
w górnej kieszonce marynarki
bukiecik w butonierce
parkury
w mózgu
męska godność pod paskiem

ty jesteś gaz
uwodzą
transmitery duszącego zapachu
z szamerunku zasłony
kleją wzory
kształtnego ciała

znowu ja
z wyszukanej uprzejmości
z persyflażu
spoglądam w układ wklęsłych brwi
w twoje
szare oczy

wychodzimy?

Reklama

Electric thought

graphics; CC0

Tomasz Kucina

tu nic nie nęci
zależy od gęstości wdzięku
i nie ma ciężaru to konduktywność
przewodzi ładunki elektryczne
do synaps
zachwyconych olśnień

cykliczne pole oddziaływania
na którym
zakwitają elektryczne kwiaty
choć stawiam czynny opór
za obwodami lirycznej rezystancji

od wersu z domieszką metalu
budują więź swobodne jony
i płynie prąd
na rozświetlony roztwór wiersza
do głowy pełnej wtyczek

—