graphics CC0

Tomasz Kucina

Sztolec–

twój glejt w kurhanach kleptokratów…

poroniono cię z deski
z przepony wypluty
trupim embrionem
pod skargą synkretycznego natchnienia
w mogile niestrawnych ideałów

ogór kracze z kołatką

kwiaty kwitną w obcych ogrodach
bezlik absmaku
w kobiercu szklanego serca
wyklinasz kreatywnością
dolmenem szkarłatnego kamienia

powieki oddech – wachlarzem dylatacji…

gargantuiczny gruz cywilnego hangaru
krnąbrnych ambicji
złogów… udręk…
melinujesz w poezji
faksymile mlecznych słów

jak upiór laktacji – galaktyki – karma!

—
*autoironia

—