(18+) Dreszcz-

graphics; CC0

Tomasz Kucina

Dreszcz-

zwracałem żółcią 
byłaś za bardzo organiczna
nie mogłem dopiąć aranżu myśli
w zakamarkach absurdu
czułem się jak histrion

tyle blizn
na przepięciach ustawicznego wstrętu
malowałem obrazy
kobiety bez przystani

a jednak jesteś piękna
w brawurze swej nieustępliwości
w dostępie do czynu
którego nie potrzebuję

nigdy się nie wyrzeknę
tej pokusy do monstrum
co fason ma bezcielesności
i żyje w apogeum
ustawicznego trudu

jestem tylko ze słowem
potrzebujesz mnie
bo żyję w twych marzeniach
mówisz przeze mnie
ciałem białym
jak brystol

to znaczy zbyt dojrzałym
jak skaner – lub – korpuskuła
która dręczy
przenika
bo nie ja cię zawłaszczam
ale ty żyjesz – we mnie

będę ci czasem wierny
niech uwodzą mnie torsje
to będzie nasz konsensus
turpistyczna poezjo
—

Reklama

Fresk 2050

Tomasz Kucina

• krzyk odbił się od fresku duszy
  na wilgotnej elewacji wżery pamięci
  w kompresji każdego człowieka
  okazy i ruch jak u Caravaggio
  Dawid z głową Goliata przepych i barok
  podparta rola zwycięzców na lasce matuzalem
  nie pod pysznym mieczem moralności więcej keszu ciągnie kieszenie do piekieł
• człowiek przytulony do zimnej ściany
  przejmuje bruzdy to scany przemijalności
  pod którą słychać szept alkalicznej zaprawy wapna
  gdyby namalować szablonową duszę?
  skrzyknąć kaskady całej cywilizacji potoki fałszu co zechce
  szemrać od historii ku histerii sztuczne jazy-koryta sukcesu z prądem wody
• klozetowe odchody
  płynie czas czynele z mosiądzu to gwiazdy aparycji
  uderzyć w talerze populi
  jak fresk fotograficzny rola rasy ludzkiej
  stać się kolejną giornatą muralem egoizmu
  tyleż z tego baroku
  byle pozostać na mokrej ścianie sukcesu.