Dezodorant

Duszne miazmaty dezodorantów
esencjonalna to opowieść
sztuczne intymne jak esperanto
trudne wrażliwe – buduarowe

Pyta gość szorstki nie w ciemię bity
co to za róża albo Valkyria?
czy te zapachy drażnią tygrysy
a każda ciarka z wonią roztkliwia?

Impresja aromatów czar
jej vademecum rozkwitania
on nieustanny survi-val
w aromatycznej szkole przetrwania

Intryga woni umysł ciek mglisty
z mgieł przyodziana w piórko łabędzia
biologii uwiąd wiatr ciał porywisty
czar aromatów przykurcze w mięśniach

Gdy on ją wdycha kwitnie różowa
znów wierzy w nowy aerozol
miękka termiczna chociaż punkowa
ciało pod kwiatem rozcieńcza ozon
–

graphics CC0

Tomasz Kucina

Moje miasto-

kiedy przyjdziesz łasa
po czupurnym niebie
zabiorę ciebie
do mojego miasta
tu most musisz przebiec
do mnie idziesz w gości
mozolna pierzasta

niedozwolona
niedoświadczona
masz lęk wysokości?
przyklękniesz na pewno
uderzysz rzęsą
w otchłań królewno
ugniesz kolano

to czas niepewności
lęki i nudności!
ale…
to ci minie…
rym obłokiem płynie
lament nie pomoże
mostu nie ominiesz

nimfy tlenią zorze
na nieba witrynie
poranek w kolorze
do mojego miasta
zmierzasz
przerażona
na krze cytoplazma

zakłopotana
trochę zmartwiona
na lot ciut za młoda
na skok zbyt dojrzała
zimna niewyspana
a jednak szalona?
mroźna szklista dama

popłyniesz na przełaj
na obręczach fali
masz dźwięki ravela
z bolera
w oddali
za mostem spostrzeżesz
lodowy zamek

pod z firnu drzewem
zasieki z huśtawek
zauroczona
rozpromieniona
miraży krainą
pies czeka na ciebie
na lody? na kawę?

mam myśli koślawe
lodowa girlanda
oplecie pnączem
oczu twych wilczęta
z gwiazd ukłuć tysiące
i komet doprasza
lazurowa rzeka

od potrzeb
do zasad!
kiedy przyjdziesz łasa
choć naga do pasa
chłodem zadu_[żona]
do mojego miasta
seneki platona

zgorączkowana
wiedzy spragniona
ja tu cię powitam
zimnym kłem umysłu
z „noumenem” kanta
czyś godną
mych przysług?
—